Klim naar de top van het belfort in Aire-sur-la-Lys

Het belfort van Aire-sur-la-Lys is een bezoek waard. Geklasseerd als Unesco Werelderfgoed, biedt het vanaf de top een buitengewoon uitzicht dat je niet snel zult vergeten. Een ervaring om met alle zintuigen van te genieten om alle schoonheid van de stad in één oogopslag vast te leggen. .

Krijg wat hoogte

Stenen reus

Er is geen betere plek dan een belfort om wat sensatie te beleven terwijl je geniet van een kleine geschiedenisles. En het belfort in Aire-sur-la-Lys heeft veel te vertellen! Ik ben verrast door de locatie, goed verborgen achter het monumentale stadhuis.

Als ik door de kleine rue Jules Hunnebelle loop, kom ik oog in oog te staan met het slanke silhouet van gele bakstenen.Ik ben gewaarschuwd: daarboven zal ik me, als een moderne uitkijkpost, op precies dezelfde plek bevinden als degenen die eeuwen geleden over Aire-sur-La-Lys en omgeving waakten… De deur gaat open en ik ga op weg naar een klim vol verrassingen.

Panorama vanaf de top van de klokkentoren

Voici le reportage réalisé en 2019 lors de Journées Européennes du Patrimoine à Aire-sur-la-Lys avec Tourisme en Pays de Saint-Omer.

Mechanisme van het Belfort van Aire-sur-la-Lys

Ontdek de geschiedenis

Reconstructie door de architect van de koning

Eerst leer ik dat Aire-sur-La-Lys al een belfort had in de 12e eeuw. Uiteindelijk was het een “cloquier”, een soort voorouder waarin de klokken van Hesdin waren opgehangen vanwege een duister wraakverhaal van Philippe d’Alsace, de toenmalige graaf van Vlaanderen.

Het was een bewogen leven in de Middeleeuwen! Aire-sur-la Lys, nu eens Frans, dan weer Spaans, werd voortdurend belegerd, vertelt de gids. De architectuur betaalde de prijs. De stad werd weer Frans met de Vrede van Utrecht in 1713. Koning Lodewijk XIV gaf daarom zijn favoriete architect, Mathias Héroguel, de opdracht om een nieuw stadhuis en belfort te bouwen die zijn grandeur waardig waren.

Neem wat

Een oor vol

Tijdens het beklimmen van de berg word ik overspoeld met toeters en bellen! Hij kan er 50 spelen, maar er zijn er 4 die elk kwartier terugkomen. Als je een muziekliefhebber bent, zul je “Il pleut bergère” gemakkelijk herkennen. Voor “La Muette de Portici”, moet ik bekennen, heb ik mijn tong aan de kat gegeven.

Ik krijg uitgelegd waar de eerste kamers voor dienden, daarna leidt de trap naar de klokkenkamer, op de 4e verdieping. Elk heeft zijn eigen rol.

De grootste, de bancloque, weegt 600 kg en wordt gebruikt voor aankondigingen en de publicatie van huwelijksaankondigingen. Daarboven, op de 5e verdieping, bevindt zich de beroemde beiaard met zijn 14 klokken. De grootste weegt 260 kg, de kleinste 26 kg. Dat is genoeg om een hele stad te laten luisteren. Als je verstandig bent zoals ik, luidt de gids de zogenaamde wijnbouwersklok (500 kg). Dit was de avondklok die in de middeleeuwen werd gebruikt om de stadspoorten te sluiten.

Ontdek

Een deur naar de hemel

We komen weer langs de dial room: 6e verdieping! Wat een klim! Hier leer ik dat met 58 meter verslaat het belfort van Aire-sur-la-Lys die van Béthune en Boulogne (47 meter), Bergues (54 meter) en Comines (45 meter). Ik ontdek ook de laatste uitkijkpost, Eugène Delvard, die op zijn kornet blies, vóór de brand van 1914 en de wederopbouw door architect Jacques Alleman.

Eindelijk, na een aantal treden – het is aan jou om ze te tellen! kom ik uit in de campanile, de loggia van de wachter. Wat een verrassing! Het is een perfecte achthoek, afgewerkt met een koepel, als een raket die klaar is om op te stijgen!

Bewonder

Een buitengewoon panorama

De Grand’Place, de Collégiale Saint-Pierre, de Chapelle Saint-Jacques, het Bastion de Thiennes: alle erfgoedschatten spreiden zich voor me uit, getuigen van het rijke historische verleden van de stad. Zo rijk zelfs dat het de bijnaam “La Belle du Pas-de-Calais” heeft gekregen. En zie je dat kleine stukje fronton vlakbij? Het is dat van het monumentale stadhuis, dat me eerder zo groot leek. Een briesje, een zonnestraal, ik ben helemaal alleen op de wereld… Maar dat stukje rivier in de verte (de Leie) en dit natuurgebied (Les Ballastières) zorgen ervoor dat ik terug wil naar de koeienvloer.