Foto Pays MaraisDe beroemdste boeman in de Hauts-de-France weerhoudt kinderen er vooral van te dicht bij de randen en oevers van het moeras te komen of in de boten te leunen.
Maar in elke legende schuilt een kern van waarheid, en die van Marie Groët gaat meerdere eeuwen terug en kent verschillende versies, waarvan dit een van de bekendste is.
Kinderen Bacôve Marais AudomaroisIn oude tijden, de tijd van koningen, koninginnen en paarden, woonden de koning en koningin van Clairmarais in een waterrijk kasteel in het moeras van Audomarois.
Uit hun verbintenis werd een dochter geboren, een heel mooie prinses, maar met een grillig en boos karakter. Haar ouders hoopten geen echtgenoot voor haar te vinden, want zij keurde al haar vrijers af en bespotte hen openlijk. Haar favoriete bezigheid was het plukken van bloemen in het moeras. Daarvoor nam ze haar jonge meid Mary mee en een snuit, een handig gehaakt hulpmiddel om bloemen naar zich toe te trekken zonder al te nat te worden.
Op een dag verzette een prachtige gele iris zich zo tegen de jonge meid dat de ongeduldige prinses de snuit uit haar handen rukte en probeerde de bloem zelf te plukken. Deze viel ongelukkig in het water en de turf van het moeras. Maria, die haar jonge meesteres zag met haar mooie gouden haar bedekt met groene linzen, lachte. De prinses, verstrikt in het water en de modder, begon te zinken en riep: “Marie! le groët! Geef me de snuit!” De meid, kronkelend van het lachen terwijl de prinses worstelde, zag slechts een bouillon aan de oppervlakte van het water. Ze besefte de omvang van het drama en rende om hulp.
De prinses werd nooit gevonden. Toch zeggen sommige onoplettende kinderen dat ze een half vrouwelijk, half paddenwezen uit het water van het moeras zagen opstijgen in een poging hen te vangen en uitriepen: “Marie le groët!”
